Anoreksja - jak ją rozpoznać i jak pomóc choremu na anoreksję?

​

Anoreksja powoduje szereg objawów fizycznych związanych z wyniszczeniem organizmu i zaburzeniami hormonalnymi. Najczęściej kobiety cierpią m.in. na zanik miesiączki, a mężczyźni stają się impotentami. Leczenie anoreksji powinno przebiegać pod nadzorem psychiatry, często wymaga stosowania leków.

Anoreksja, tak jak inne zaburzenia odżywiania (np. bulimia i ortoreksja), to zaburzenie psychiczne. Najczęściej występuje u osób w okresie dojrzewania, cierpią na nią przeważnie osoby w przedziale wiekowym od 14 do 20 lat. Anoreksja może występować także u osób dojrzałych i u dzieci. Osoba chora nie jest w stanie sama zauważyć u siebie anoreksji.

Na co zwracać uwagę, gdy podejrzewa się anoreksję? Objawy anoreksji

Mimo że anoreksja to zaburzenie psychiczne, daje objawy fizyczne związane ze zmianą wyglądu ciała i wyniszczeniem organizmu. Oprócz tego u anorektyków występują zmiany zachowania i problemy psychiczne.

Osoby mające kontakt z chorym mogą zauważyć u niego:

• obsesję na punkcie odchudzania i jedzenia – rozmowa przeważnie dotyczy tych tematów,
• niechęć do jedzenia w towarzystwie,
• wymówki, by nie jeść,
• przekonanie o nadwadze mimo prawidłowego, a nawet zbyt niskiego BMI,
• niezadowolenie z wyglądu swojego ciała.

Często anorektycy przyjmują różne specyfiki przeczyszczające lub odchudzające i wykonują wiele intensywnych treningów fizycznych, robią głodówki, by schudnąć.

Anoreksja powoduje:

• znaczny spadek masy ciała, wychudzenie,
• zanik miesiączki i zaburzenia płodności, spadek libido, impotencję u mężczyzn,
• liczne zaburzenia hormonalne i związane z niedożywieniem, m.in. ciągłe odczuwanie zimna, apatię, suchość skóry, osłabienie włosów i paznokci, zaparcia, wzdęcia, spadek ciśnienia tętniczego i wiele innych.

Osoby chore na anoreksję mogą cierpieć na depresję, stany lękowe i nerwicę. Są osłabione i podatne na infekcje, mogą doświadczać omdleń.

Jak pomóc choremu na anoreksję? Leczenie zaburzeń odżywiania

Chory na anoreksję nie jest w stanie sam stwierdzić, że coś mu dolega. Dlatego kluczową rolę w rozpoznaniu choroby i rozpoczęciu leczenia odgrywa otoczenie anorektyka. Leczenie jest długotrwałe i wymaga zaangażowania nie tylko chorego, ale i jego najbliższych i środowiska.

Leczenie anoreksji opiera się na psychoterapii, farmakoterapii i kuracji prowadzonej w szpitalu. Leczenie przyczynowe zwykle jest niemożliwe, polega raczej na łagodzeniu objawów i naprawianiu szkód w wyniszczonym organizmie.

Terapia powinna być prowadzona od początku w trybie ambulatoryjnym. Oznacza to, że anorektyk nie leży w szpitalu, ale dojeżdża do niego na leczenie. Jeśli organizm jest mocno wyniszczony, konieczna może być hospitalizacja chorego. Zwykle po wypisaniu ze szpitala kontynuuje się terapię w trybie ambulatoryjnym lub w specjalnych ośrodkach dla chorych.

Leczenie anoreksji rozpoczyna się od unormowania nawyków żywieniowych osoby chorej. Od samego początku w leczenie powinien być zaangażowany psychiatra. W dalszym postępowaniu stosuje się równolegle psycho- i farmakoterapię. Leczenie powikłań anoreksji może być długotrwałe i wymaga systematyczności.

Materiał zewnętrzny